Hypatia z Aleksandrii została brutalnie zamordowana przez chrześcijańskich fanatyków

Nas, katolików, wychowano w przekonaniu, że pierwsi chrześcijanie byli męczennikami za wiarę. Jezus umarł za wiarę, Apostołowie Jezusa umarli męczeńsko za wiarę, a następnie, począwszy od św. Szczepana, tysiące chrześcijan zostało zamordowanych za wiarę – sadyzm tych opowieści nie ma umiaru: chrześcijan rzucano na pożarcie lwom, piłowano, palono, gotowano, rozrywano obcęgami itd. Do popularności tych opowieści przyczynił się także polski wybitny pisarz, Henryk Sienkiewicz, który opisał to masowe męczeństwo w Quo Vadis.

Sienkiewicz opowiedział zmyśloną historię.

Tymczasem, jak wszystko, co mówi Kościół, i ta legenda okazuje się nieprawdziwa. Owszem, zdarzały się epizody prześladowań, ale nigdy nie miały takiej skali jak w mitologii chrześcijańskiej, natomiast opowieści o indywidualnych męczeństwach świętych są w znakomitej większości wyssane z palca. Pojawiło się ostatnio kilka ciekawych opracowań historycznych, które pokazują, że nie ma dowodów na potwierdzenie męczeństwa większości pierwszych chrześcijan, nie ma też żadnych okoliczności, które miałyby te męczeństwa uzasadniać. Kto i czemu miałby mordować tych ludzi? Za co?

I tu następuje najciekawsza rzecz: Otóż…

…w rzeczywistości było dokładnie odwrotnie!

Od IV wieku, gdy chrześcijaństwo stało się religią władzy w Imperium Rzymskim, chrześcijanie zaczęli gnębić, męczyć, mordować, rabować i wyganiać intelektualistów pogańskich, odbierać prawo do wyznawania innych religii, krwawo zwalczać tak zwaną herezję. Chrześcijanie dewastowali dorobek antyczny, publicznie palili książki, niszczyli świątynie, posągi, zmuszali ludzi do chrzczenia się. Najsłynniejszym przykładem takiej męczennicy, była filozofka i matematyczka Hypatia, zamordowana w okrutny sposób na oczach gawiedzi w Aleksandrii.

Niech nas nie zdziwi egzotyka miejsca: wtedy Egipt był częścią Imperium, a Aleksandria stanowiła centrum intelektualne i kulturalne ówczesnego świata – do czasu. Do czasu, kiedy przyszli chrześcijanie i zaczęli niszczyć. Jedną z największych tragedii było zniszczenie perły architektonicznej świata antycznego, czyli Serapejonu, świątyni egipskiego boga Serapisa. Doszło do tego w 391 roku z rozkazu chrześcijańskiego fanatyka, biskupa Teofila. Za jego rządów chrześcijańskie bojówki profanowały pogańskie obiekty kultu religijnego, niszczono pogańskie świątynie i pomniki. Normalnie: prętami, młotami, grabiąc, paląc i srając na posadzki. Przypomnijmy: Serapejon był częścią kompleksu słynnej Biblioteki Aleksandryjskiej, a jego zniszczenie doprowadziło do zniszczenia tego, co z tej biblioteki mogło jeszcze zostać.

Chrześcijańskie bojówki – jak to brzmi w naszych uszach?

Chrześcijanie zaczęli zastraszać ludzi, którzy jeszcze się nie ochrzcili. Dokonywali łapanek, pobić, grabierzy – zmuszali intelektualistów i pisarzy do publicznego palenia książek – nie tylko religijnych: także literatury pięknej, poezji, rozpraw prawnych i filozoficznych. Chrześcijaństwo chciało pogrążyć świat antyczny w ciemnocie, co się chrześcijanom w dużej mierze udało. Chrześcijanin bowiem nie musiał wiele wiedzieć, oprócz tego, komu służy.

Po Teofilu w Aleksandrii władzę przejął biskup Cyryl, zwyczajny bandyta, który nakazywał swoim bojówkarzom rewizje domów w poszukiwaniu książek. Ten prostak w sutannie szczerze nienawidził Hypatii, która przewyższała go sławą, szacunkiem i wykształceniem. Oprócz tego, że była mądra, była jeszcze niezależna i niezamężna, żeby nie służyć mężczyźnie.

Pewnego marcowego dnia roku 415, Hypatia wyszła z domu, żeby odbyć swoją codzienną przejażdżkę po ukochanym mieście – jak pisze Catherine Nixey w swoim eseju Nieustraszeni – drogę zatarasowała jej “rzesza wyznawców Boga”. Została pojmana przez chrześcijańskich bojowników i zawleczona do chrześcijańskiego kościoła. Odarto ją z szat a następnie odarto ze skóry przy pomocy kawałka glinianej skorupy. Zanim umarła, wyłupiono jej oczy.

I na to są papiery, panie Sienkiewicz.