Religijność jest syndromem nerwicowym

Od XIX wieku psychologia podpowiada, że religijność jest elementem tożsamości i ma cechy syndromu nerwicowego. Rytualność i obrzędowość w psychologii koreluje się z nerwicą natręctw, gdzie powtarzanie tych samych czynności ma pozwolić na odzyskanie kontroli nad rzeczywistością jawiącą się jako chaos.

Nerwica religijna opiera się na wyparciu agresji i seksualności.

Nerwica religijna opiera się na wyparciu i zanegowaniu (represji) dwóch podstawowych impulsów życia: agresji i seksualności, gdyż oba te impulsy skojarzone są z utratą kontroli. Ich wyładowanie – w świecie religijnym – przybiera formy autoagresji i narcyzmu, którego objawem jest adoracja fetyszu. Fetysz to projekcja własnego piękna, że tak powiem, umiłowanie wzmożonego siebie.

Osoba religijna zawczasu przygotowuje sobie miejsce na cmentarzu.

Osoba religijna ucieka od życia w kierunku krypty, z której bije kojący chłód i cisza, w której „bije wiecznie żywe serce Jezusa” czy coś w tym stylu, coś, czego nie można dostrzec, lecz można sobie wyobrazić. Krypta jest katalizatorem wyobraźni, pozwala zapełnić się dowolną emocją i wyładować każdą namiętność. Bezpiecznie. Osoba religijna zawczasu przygotowuje sobie miejsce na cmentarzu, dbając o „życie wieczne”, gdyż życie wieczne osobie w nerwicy kojarzy się ze stanem pełnej kontroli. W Raju tę kontrole w imieniu osoby religijnej sprawuje niepokonany tyran: Bóg. Rzecz jasna Bóg jest tutaj tylko figurantem – osobą podstawioną pod własną nieśmiertelność, własną wszechmoc, własne piękno. To „wieczne uwielbienie” Boga w niebie jest w istocie wizją wiecznego i niezagrożonego uwielbienia siebie.

Płód i trup reprezentuje to samo: świat błogiego bezpieczeństwa w schronieniu własnego ja.

Niestety to wszystko można osiągnąć dopiero po śmierci, gdyż to jest warunek odzyskania kontroli. Na tym świecie człowiek jest ciagle zagrożony. Ciągle się boi, więc ciągle musi powtarzać czynności rytualne, by świat wyobrażony nie przestał istnieć. Stąd u ludzi religijnych taki pociąg do krypty, piwnicy – lub, proszę bardzo, macicy. Stan embrionalny (schroniony w brzuchu matki) jest tym samym co stan trupi (schroniony w trumnie, czyli macicy Boga). Tu tkwi wyjaśnienie zapału anty-aborcyjnego. W katolicyzmie to jest ten sam odruch, co obrona cmentarzy. Płód i trup reprezentuje to samo: świat błogiego bezpieczeństwa w schronieniu własnego ja.

Osoby fanatycznie broniące „Boga” nie bronią Boga, bronią własnego JA.

Osoby fanatycznie broniące „Boga” nie bronią Boga, bronią własnego JA. Nie bronią jakichś moralnych wartości idących za religią, bronią siebie i swojej integralności – co właśnie jest reakcją nerwicową. To tłumaczy kompletną głuchotę osób religijnych na oczywiste dowody kościelnych zbrodni. Osoba religijna ich nie widzi, gdyż Kościół wypełnia cudowną projekcją siebie. Porażka oznaczałaby konieczność sprostania własnej nerwicy. To z kolei oznaczałoby konieczność odbudowania realnej osobowości w miejsce nieistniejącego fantoma.

Osoba religijna nie wykształciła bowiem siebie, została zaś zaprojektowana z gotowców. Została zbudowana na postawie ready-made’ów, gotowych skryptów tożsamościowych i trzyma się ich, gdyż ich rozpad oznaczałby całkowitą dezintegrację jej osobowości. Po prostu, taka osoba nie istnieje inaczej niż jako zlepek tych gotowców. Widać to doskonale w bezrefleksyjnym udostępnianiu religijnych memów, świętych obrazków, czyli gotowców właśnie. W mniemaniu osób religijnych treści te pasują do każdego tematu i wszystko wyjaśniają. Tak zwane święte obrazki są właśnie projekcjami nerwicowymi: błaganiem o odzyskanie kontroli nad światem chaosu.

Piszę o tym dużo więcej i szerzej w książce 365 lekcji religii.